Ik kan helemaal niet bang zijn voor het onbekende!

Heel vaak dacht ik dat ik bang zou kunnen zijn voor het onbekende maar dat is eigenlijk helemaal niet mogelijk. Ik kwam tot de slotsom dat ik alleen bang zou kunnen worden om het bekende los te moeten laten. Als ik bedacht dat een van mijn dierbaren dood zou kunnen gaan, voelde ik onmiddellijk dat mijn gehechtheid in de weg zat. Ik was eigenlijk bang dat er een eind kwam aan mijn gehechtheid. Ik was gehecht aan mijn dierbaren, mijn huis, alle dingen die ik nog wilde maken of doen, enz. De dood is het einde van deze gehechtheid, dát is het. Wanneer ik elke dag, of liever op elk moment, de ervaringen die zich voordoen, volledig leef en dus helemaal “afvoel”, dan hoef ik er niet gehecht aan te blijven. Ik sterf dan elk moment aan wat zich even aandiende en ik wordt telkens weer geboren. Ik kom telkens weer kijken (als het Waarnemen), wanneer er zich iets nieuws aandient. Dit verschijnen en verdwijnen is de ware betekenis van geboorte en dood voor mij. Ik leef dan met het leven en de dood op elk moment. Het is niets anders dan het opflikkeren en het uitdoven van slechts verschijnselen in de beschikbaarheid die ik uiteindelijk zélf bén. Het is als de in- en uitademing. Dit is nu voor mij de ware betekenis van de dood, meer is het niet. Het geheim en de schoonheid zit in het mee kunnen vloeien met de verandering van de ene vorm naar de andere.

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek je iets?” – fragment 382

foto:  cotaro70s