Het zogenaamde “niets” is iets

Als kunstenaar raakte ik op een gegeven moment gewend om nèt zo goed naar de ruimte tussen de objecten te kijken. Het gevolg daarvan was dat ik nooit iets uit mijn geheugen kon putten. Als ik de contour zag van een object, maar dan vanuit de ruimte tússen de objecten genomen, kreeg ik heel frisse impressies. Het kon niet anders dan dat er een directe waarneming plaatsvond op zo’n moment. Van de ruimtes tussen de objecten bestonden geen eerder opgeslagen plaatjes in mijn databank, die even opgehaald konden worden. Want de ruimte tussen de voorwerpen had ik nooit leren beschouwen als zijnde óók een object. Ik begon dan te tekenen wat ik letterlijk zag, en niet wat ik wist. Als ik de aandacht alleen op de ruimte richtte, bemerkte ik dat alles aan elkaar vast geplakt leek te zitten, zoals op een schilderij. Ik kreeg dan onmiddellijk de ervaring dat ik met een projectie te maken had, want alles verloor zijn diepte.

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek je iets?” – fragment 374

foto:  Philippe Put