Het geheugen is dwangmatig geworden

Uiteindelijk moet ik toch echt naar de psychiater. Maar ik heb gemerkt dat die psychiater zich ook wel eens van die ronddwarrelende gedachten toe-eigent. De psychiater heeft ook zo zijn eigen problemen door zijn geloof in de persoon! Tenslotte kan niemand een ander verder helpen dan tot dát punt waarop hij zijn eigen angsten ontmoet. Maar was het niet zo dat de gedachte “zal ik even over dat mannetje op de stoep rijden” gewoon als een verschijnsel opkwam in het Gewaarzijn, in de bewuste ruimtelijkheid en dat ik er zelf een betekenis aan gaf als zijnde slecht? Als ik er nota van had genomen maar er verder geen betekenis aan zou hebben gegeven, zou ik die gedachte niet hebben toegeëigend. Ik zou haar bestaan hebben erkend en er verder géén belangstelling voor hebben gehad. Die gedachte zou dan als gevolg daarvan zijn opgelost in dát waar ze vandaan gekomen was, terug in het BewustZijn.

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek je iets?” – fragment 500

foto:  Hua Photography