In werkelijkheid voel ik alleen mijn vingers

De beschikbaarheid en de plaatjes die in essentie uit het BewustZijn bestaan vormen samen de zogenaamd levende film, nét echt. Mijn geheugen is verantwoordelijk voor die beeldproductie. Een gedachte die verschijnt in het BewustZijn en oplost in het BewustZijn kan in werkelijkheid nooit iets anders zijn dan dát waar het uit voortgekomen is. Een spiegel met zijn spiegelbeeld, of een kring in het water. Slechts het BewustZijn is, maar dat is niet een iemand. Er is een “voortdurend non-stop ervaren”. Ik ben niks als Waarnemen! Heel simpel!

Ik projecteer zintuiglijke ervaringen als eigenschappen op alle objecten om mij heen. Een kat voelt zacht als ik hem met mijn handen aanraak, maar in werkelijkheid voel ik alleen mijn eigen vingers, dat wil zeggen, eigenlijk alleen mijn tastzin, niet de kat. Dat is iets waar ik gewoonlijk nooit bij stil stond natuurlijk, totdat het mij een keer verteld werd. Ik was enigszins verbijsterd toen ik me dit daadwerkelijk realiseerde, het zette van alles op zijn kop. Maar om op de kat terug te komen, ik heb de gevoelde zachtheid blijkbaar op de kat geprojecteerd. Het zelfde gebeurt ook met de andere zintuigprikkels. Is het niet frappant? Ik projecteer zintuiglijke ervaringen als eigenschappen op alle objecten om me heen! Ik leef in een zintuiglijke wereld. Ik neem nooit iets anders waar dan mijzelf ! Neem nou als voorbeeld een nauwkeurige beschrijving van iets, daar gebruik ik telkens één aparte kwaliteit van mijn vijf zintuigen voor. Dat was tot dan toe totaal onopgemerkt gebleven voor mij.

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek je iets?” – fragment 451 en 453

foto: Christian Bortes