Wanneer je blijvend geluk zoekt voor de persoon leef je in een waan.

Zolang je jezelf als persoonlijkheid blijft veroordelen en beoordelen, leg je jezelf aan de ketting van de illusie. Dan blijf je jezelf bevestigen als zo’n fantasiepersoonlijkheid en daarmee projecteer je dezelfde illusie ook op anderen. Dat is gigantisch vermoeiend vooral voor de anderen. Niets is zo vermoeiend als communiceren met mensen die alles wat je zegt op zichzelf betrekken en vol met weerstanden zitten. Zo’n ontmoeting is te vergelijken met het niets vermoedend binnen lopen door een geopende deur en ineens stuit je in volle vaart op een doorzichtig taai veerkrachtig vlies, waardoor je alsnog buiten blijft staan.

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek jij ook iets?” – fragment 479

foto:  Gep Pascual