Verantwoordelijkheid voor de eigen gedachten, ja of nee?

Als je zegt “ik ben de denker,” ontstaat het gevoel van de persoon. Je voelt je de eigenaar van je gedachten. Daarmee word je meteen verantwoordelijk voor wat je zoal denkt. “Als je daaraan denkt dan… nee, dat mag niet!.. Nee, dat durf je aan niemand te vertellen!” Daar moet je toch niet aan denken! Als de gedachten die je soms hebt bekend worden, wat zullen ze dan wel weer van jou gaan denken! Bepaalde gedachten mogen van jou het daglicht niet zien! Wees maar niet bang want er is niet ‘iemand hier” die ooit iets aan een ander kan vertellen. Er is ook niet ‘iemand daar’, die het zou kunnen horen. Wees gerust er bestaan geen ‘iemanden’. Alleen BewustZijn bestaat. Het is BewustZijn al ‘buiksprekende’. BewustZijn praat in zichzelf. BewustZijn probeert een geheim voor zichzelf te bewaren bij wijze van spel. Uiteindelijk blijft alles wat er gezegd en gedacht wordt binnen de deur. Trouwens, kan je de pop verantwoordelijk houden voor wat het kind de pop laat zeggen? Gelukkig kun je dat geloof in de verantwoordelijkheid voor wat je denkt hiermee meteen voorgoed van de tafel vegen. Er is Zien en daarbinnen verschijnt de gedachte “ik ben verantwoordelijk voor mijn denken,” deze gedachte reflecteerde in het Licht wat je bént. Je hoeft enkel het feit maar op te merken, dat je daar het Zien van bent.

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek jij ook iets?” – fragment 367

foto:  John