prikkeldraad

Over verslaving (InZicht, Mei 2014)

Verschenen in Inzicht – nr. 2 – Mei 2014 | Onderstaand de oorspronkelijke versie

Verslaving kan uiteindelijk ontstaan door een herhaaldelijk terugkerend gevoel van ongenoegen. De lichamelijke sensaties die we bijvoorbeeld hebben leren benoemen als leegte, spanning, eenzaamheid, angst, onvervulde behoeftes, gebrek, zinloosheid enz. zijn onaangenaam omdat ze aan een verhaal vastzitten waarbij je hebt ervaren dat je wezenlijke liefdes-aard gruwelijk werd ontkend. Op die momenten werd je gebombardeerd met projecties, je doen en laten werd negatief uitgelegd. Je voelt je intens onbegrepen en machteloos daar iets aan te kunnen veranderen.

Afweersysteem, dat als de persoonlijkheid bekend staat.

Je kunt het niet winnen van projecties. Dat is de reden dat dergelijke op jou ware ‘IK’ geprojecteerde verhalen lichamelijke sensaties met zich mee gaan brengen, die je niet niet wilt ervaren. Je kan het gevecht alleen ogenschijnlijk staken door op den duur in de op jou afgevuurde projecties van anderen te gaan geloven. Je leert te leven met de ultieme leugen dat je mag bestaan mits je je aan de eenzijdig gestelde regels houdt. Om je liefdes-aard af te schermen zijn de zuivere gevoelens lamgelegd.
Daarvoor in de plaats ontwikkelde zich als vanzelf een afweersysteem, dat als de persoonlijkheid bekend staat.

Het is een afweermechanisme. maar we praten erover alsof het een zelfstandig leven heeft, alsof het een iemand is, een opzichzelfstaand wezen. De betekenissen die je aan elk verhaal toekent hebben allemaal een persoonlijk aanknopingspunt. dwz, het weert af, of het verwelkomt een zintuiglijke sensatie. Het lichaam op zich houdt er alleen van om gepamperd te worden.

Door identificatie met het feitelijk onbemande lichaam, lijkt er in het lichaam een centrum te ontstaan dat je ‘Ik’ noemt. Dat wat waarneemt, dat wat ‘bewust is van’. ‘IK’ is het weten er te zijn meer niet, het heeft gaan andere kenmerken. Dat ‘Ik’ is de materiële verwijzing naar het Ene immateriële universele bewustzijn. Het lichaam is eindig maar het ‘IK’ niet. Dat ‘Ik’ is immers bewustzijn. Het kan nergens door beïnvloed worden.
Dus, door de identificatie met iets wat je niet bent maar wat in het “IK’ verschijnt, veronderstel je dat het ‘IK’ is, die die leegte, spanning, verdeeldheid etc ondergaat.

In werkelijkheid ontdoet het lichaam (en niet ‘IK’) zich tijdens die sensaties van gestagneerde energie ( noem ze maar emoties) die het lichaam eruit werkt louter en alleen om gezond te blijven. Het lichaam kan zichzelf genezen wanneer je je er niet mee bemoeit. Elke simpele tastzinnige sensatie ( de tastzin is de voelspriet van het lichaam) die is gestagneerd door de negatieve betekenis die erop wordt geprojecteerd verwordt tot een emotie.

Emoties zijn feitelijk ontkende sensaties van de tastzin.

Emoties zijn feitelijk ontkende sensaties van de tastzin. Tastzinnige gewaarwordingen zijn simpele objecten die in opkomen en weer oplossen mits er geen bemoeienis mee is. Dat geldt ook voor de overige zintuigsensaties.

Door een herhaaldelijk terugkerend gevoel van ongenoegen wordt je erop attent gemaakt dat de gestagneerde energie die zich wil bevrijden uit het lichaam. Deze sensaties worden via de zintuigen kenbaar gemaakt en zonder enige bemoeienis ermee kan de energie zich dan ontladen. Het lichaam ontdoet zich van stress, als het ware.
Bij verslavingen heb je je zelf eraan gewend om als er zo’n onaangenaam gelabelde sensatie opkomt, je te richten op iets anders dan het gevoelde fenomeen van de tastzin. Dan wordt de aandacht verlegd, weg van de sensatie en op iets dat je ‘buiten’ noemt gericht. Grijp je dan naar de fles, naar sex, naar materie, naar eten, naar drugs en noem ze allemaal maar op, dan is er heel even op het moment van vastpakken een stilte, een totale verlangeloosheid, Ha! Kijk, dat is je ware natuur. Dat is het tijdloze moment waar elk verlangen stopt. Daar is de persoon, ofwel het afweersysteem afwezig. Wat overblijft is je ware natuur. Dat is wat je wezenlijk zoekt.

Je wilt het tijdloze moment terug.

Nou komt het…. dat gevoel van totale vrede, heb je geprojecteerd op dat waarnaar je gegrepen hebt. je denkt dat het object je dat gevoel geeft. Zo ontstaat verslaving. Je wilt het tijdloze moment terug. Je valt in herhaling en dan ben je afhankelijk van je eigen projectie op dat waar je telkens weer naar zal willen grijpen. Als je verslaafd kunt raken aan het tijdloze moment NU, dan ben je vrij van elke afhankelijkheid. in het tijdloze NU bestaat het afweersysteem, dat je de persoon noemt niet. Dat afweersysteem behoudt zijn ogenschijnlijke kracht door herinneringen aan het verleden waarvan de betekenis nog niet is opgelost, en uit projecties naar de toekomst.

 

Bron van de afbeelding