Het hele gebied van ‘hoe je zal worden’ ligt open

Ergens blijf je hartstikke bang en eenzaam. Je ervaart de vreugde van je ware natuur niet meer, die de Liefde zelf is. Iets ontbreekt. Het spelen is je afgenomen. Op school is vroeger al je creativiteit teloor gegaan, tenminste als je pech had. Je mocht de lucht niet meer geel kleuren. De lucht is blauw! Dat wat je aan jezelf kenbaar wilde maken door middel van je inherente creativiteit werd steevast de kop ingedrukt! Het mocht wel, maar alleen binnen de vastgestelde regels. Er ontstond een existentieel verdriet wat maar niet over lijkt te gaan. Het is je gevoel van afgescheidenheid dat zo onverdraaglijk is maar zelf herken je dat gevoel niet als zodanig. Je ziet dat het leven geen zekerheid kan bieden. Niemand kan zijn omgeving volledig onder controle krijgen, jij ook niet! Je kunt daar gewoon niet tegen. Je besteedt de meeste tijd aan het vermijden van pijn en het ontlopen van gevaar en onzekerheid. Waarom denk je dat er zoveel verzekeringsmaatschappijen zijn? Onzekerheid is de aard van het leven zelf, dat is absoluut een feit. Dat is ook het avontuur. Je hebt alleen geen natuurlijk vertrouwen meer, zoals je had toen je nog een kind was. Je verlangen naar zekerheid is de moeilijkheid geworden want dat verlangen kan nooit vervuld worden.

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek jij ook iets?” – fragment 40

foto:  SimonSays-