Verslaving kan uiteindelijk ontstaan door een herhaaldelijk terugkerend gevoel van ongenoegen. De lichamelijke sensaties die we bijvoorbeeld hebben leren benoemen als leegte, spanning, eenzaamheid, angst, onvervulde behoeftes, gebrek, zinloosheid enz. zijn onaangenaam omdat ze aan een verhaal vastzitten waarbij je hebt ervaren dat je wezenlijke liefdes-aard gruwelijk werd ontkend.
Met elk handvat dat de leermeester een zoeker aanreikt lijkt de leermeester het bestaan van diezelfde zoeker te erkennen.
Wat je bent is een dubbele JA-JA.
Bewustzijn kent het woord NEE niet.
Het kan alleen maar erkennen wat is.
Het zegt dus JA tegen ja.
Het zegt dus JA tegen nee.
Er is geen schuld. Want het lichaam is leeg, onbemand, volslagen onschuldig.
Er is slechts leegte, een beschikbaarheid voor verschijnselen die onophoudelijk komen en gaan, voor projecties die de leegte telkens van een of andere vorm voorzien.
Net zoals een kind in zijn eigen gefantaseerde voorstellingen opgaat en er omwille van de aangeboren speelsheid er tijdelijk in gelooft.
Heb je wel eens een serene rust of ruimte gevoeld als je een feit hebt erkend en er dus sprake is van overgave?
De persoon houdt zijn identiteit bij elkaar door een onophoudelijke stroom gedachten die gerelateerd is aan die identiteit.
Een ander kan je nooit bevestigen in waar je in bevestigd wilt worden. De ander is slechts een objectief verschijnsel, waargenomen door jou en beleeft door jou via de conditioneringen die zijn ontstaan in lichaam, denken en voelen.
Wanneer anderen bezwaar tegen je gemanifesteerde Zijn hebben kan je dat gerust naast je neerleggen. Alles wat nodig is. is dat je van jezelf mag zijn zoals je bent.