De wereld wordt onophoudelijk keer op keer geschapen

Als je die vierentwintig langs flitsende beeldjes per seconde, die elk van elkaar gescheiden zijn door vierentwintig donkere beelden, dus waar ‘niet iets’ op te zien is, nou eens zou versnellen tot een (voor mij) onvoorstelbare snelheid, dan krijg je de wereld met alles erop en eraan voorgetoverd. Jij, alles en iedereen bestaat uit van die flitsende beeldjes die in de wetenschap fotonen worden genoemd. Tussen elke flits in is er een pauze, namelijk de onderliggende beschikbaarheid voor de volgende flits. Die pauze is de tijdloosheid. Die pauze is de kosmische baarmoeder die zich onophoudelijk in een geboorteproces bevindt. Het baart flitsende fotonen. Deze lichtflitsshow tovert je je lichaam, alle gevoelens, alle gedachten, de hele droom voor ogen. De wereld wordt onophoudelijk keer op keer geschapen uit deze tijdloze levenschenkende baarmoeder. Het ogenblik ‘nu’ is tegelijk de geboorte en de dood van een wereld, telkens een nieuwe. Licht – donker – licht – donker. Aan – uit – aan – uit. De tijdloosheid is de deur in het midden. Links de deur naar het verleden. Rechts de deur naar de toekomst.

Je zintuigen zijn zeer beperkt, en toch bestudeer je daar de aard van het leven mee. Zeer hoge en zeer lage tonen hoor je niet eens. Hoge en lage lichttrillingen zie je niet eens en ga zo nog maar even door. Je bent als de speelgoedpop die het wezen van het kind bestudeert, heel grappig en ook schattig. Zeer aandoenlijk, vind je niet? Hoe zou BewustZijn zichzelf ervaren door de zintuigen van een mier? Of via een zeearend?

Uit het boek: “Bewustzijn. Zoek jij ook iets?” – fragment 392 en 393

foto: John Walsh