Waarnemen lijkt te komen en te gaan bij mij, hoe kan dat? - Joanika - Advaita Vedanta

Bij mij ontstaat er telkens verwarring in verband met het waarnemen, dat waarnemen lijkt te komen en te gaan bij mij, hoe kan dat? Kun je uitleg geven wat er dan in werkelijkheid gebeurt?

Elk gevoel of elke gedachte wordt rechtstreeks waargenomen er is géén tussenpersoon voor nodig. Er is niemand die iets waarneemt, echt niet, er is slechts waarnemen. Als je goed oplet kun je ontdekken dat er eerst een ik-loos waarnemen is en dat even daarna een aan je persoon gerelateerde gedachte opkomt… “dit zag ik toch maar! “ Maar bemoei je nu eens niet mee. Doe maar nèt of jij een onbemande camera bent. Wat voor de lens verschijnt zal even daarna weer verdwijnen, er is gewaarzijn van verschijnselen die komen en gaan. Je eigent je deze verschijnselen niet meer toe, ze verschijnen in het Zien en worden via de zintuigen direct ervaren zonder tussenpersoon. Net zoals je door de lens van een camera een beeld registreert en de beste compositie en lichtval zoekt. Dat gebeurt heel neutraal en toch individueel omdat de oorspronkelijke smaak van het lichamelijk instrument meetelt in de uiteindelijke beslissing om het beeld vast te leggen.

Waar ik hier naar verwijs is niet anders. Er is alleen maar een toekijken hoe een gevoel van ellende verschijnt, het blijft net zolang in het tegenwoordige Zijn bestaan tot het uit zichzelf verdwijnt. Zo ook is er op een ander moment slechts toekijken hoe een sensatie van vreugde verschijnt. De aandacht blijft gefixeerd tot het weer geheel uit zichzelf verdwijnt. Feitelijk zijn het ellende-gevoel en het vreugde-gevoel objecten die zich via de tastzin laten kennen. De zintuigen zijn de machtige deuren van de tijdloosheid waardoorheen elk zintuiglijk ervaren object oplost in het Absolute.

Geef de zintuigen vrij spel, hinder hun werkzaamheid niet langer, dan is de zelfbegoocheling zo doorzien. Ze is je eigen essentie. Iets dat voortkomt uit Dat, kan niet iets anders zijn dan Dat! Je bent niet bang voor Jezelf. Je speelt alleen met Jezelf. er is immers geen ander om mee te spelen. Jij bent het Ene zonder tweede. Er lijkt zich alleen maar een tweede te bevinden, maar die ogenschijnlijke tweede is telkens een nieuwe weerspiegeling van Jezelf. Het is de gemanifesteerde vorm van Jezelf opdoemend in je eigen Licht.

– Joanika